Kościół pw. św. Anny

Pierwszy kościół w miejscowości został wzniesiony prawdopodobnie w 1308 r. Był to niewielki drewniany kościółek pełniący rolę kaplicy dworskiej. Świątynia ta została podobno zniszczona przez pożar.
Nowy murowany, jednonawowy kościół został postawiony w połowie XVI w. Pod koniec XVI w. do kościoła dobudowane zostały dwie kaplice. W kaplicach tych pochowani zostali ówcześni właściciele wsi Konotop. Wkrótce po wybudowaniu świątynia została przejęta przez luteranów i pozostawała w ich rękach przez ponad 100 lat. 12.03.1654 r. świątynia została ponownie przejęta przez katolików.
Staraniem rodziny von Kottwitz w 1706 r. kościół został przebudowany oraz otrzymał barokowe wyposażenie wnętrza. Niestety, po II wojnie światowej z kościoła zginęła część jego wyposażenia. Nie ominęło to również grobowców właścicieli wsi, które zostały splądrowane i pozostawione bez opieki popadały w ruinę.
W latach 1981-1990 został przeprowadzony generalny remont świątyni. W pobliżu kościoła została wzniesiona drewniana dzwonnica. W 1595 r. w dzwonnicy zawieszono dzwon ufundowany przez Annę von Kottwitz. Na dzwonie tym znajduje się herb rodziny Kottwitz oraz napis o treści: "Zapraszam Ciebie na Słowa Boga, wołam Ciebie posłuchać Słowa Boga”. Z uwagi na zły stan techniczny w 1962 r. stara dzwonnica została rozebrana, a w jej miejscu zbudowano nową z belek uzyskanych po rozebranej świątyni protestanckiej.

Zanim poznamy wspaniałe zabytki z wnętrza świątyni, zapoznajmy się z historią miejscowości:
Konotop (nem. Kontopp – wieś (dawniej miasto) w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Kolsko, nad rzeką Obrzycą, nieopodal jezior Sławskiego i Świętobór.
Konotop uzyskał prawa miejskie w 1706 roku, a utracił je w 1742 roku. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie zielonogórskim.
Konotop wzmiankowany był już w średniowieczu.
Tradycyjny przekaz głosi, że nazwa miejscowości wywodzi się od mokradła, w którym topiły się konie. Zmodyfikowana wersja tej opowieści twierdzi, że nazwa Konotop to imię wodnika, który zamieszkiwał okoliczne bagna i wciągał do nich przejeżdżających kupców. W istocie przepływająca opodal rzeka Obrzyca (nazywana także Leniwą Obrą lub Gniłą Obrą) mogła w średniowieczu tworzyć niebezpieczne rozlewiska.
Najprawdopodobniej pierwsza osada powstała tu w XIII w. Już w 1308 istniał miejscowy kościół św. Anny[6]. W XV w. wieś należała do rycerskiego rodu von Zabel/Zabeltitz. Ich posiadłością był również pobliski Otyń. Imienna wzmianka o właścicielu Konotopu pochodzi z 1451 – wspomniany jest Sigismund von Zabeltitz. Jako że członkowie rodu Zabeltitz byli rycerzami-rabusiami (z niem. Raubritter), to najprawdopodobniej oni, wzorem innych raubritterów, wznieśli murowaną siedzibę rycerską, która wymieniana jest w źródłach z połowy XVI w. Za swoją zbójecką działalność dwóch członków rodu zostało skazanych na śmierć przez księcia głogowskiego Jana II. Konotop znajdował się w rękach Zabelów do 1482.
Na początku XVI w. nowym panem Konotopu został Balthasar von Löbell, a następnie Wolff von Dyherrn (w 1572)[8]. Najprawdopodobniej w XVI w. wzniesiony został renesansowy dwór o charakterze obronnym (otoczony fosą). Pierwszy kościół zbudowany w Konotopie najprawdopodobniej uległ zniszczeniu (pożar?), gdyż źródła wspominają o budowie kościoła w połowie XVI w. Wkrótce po zakończeniu budowy został przejęty przez protestantów i znajdował się w ich rękach w okresie 1550–1654. W trzech kryptach świątyni grzebano właścicieli majątku, w kaplicach bocznych zachowały się renesansowe i barokowe płyty grobowe oraz epitafia. Jesienią 2010 dwa portrety epitafijne zostały skradzione.
Około 1576 Konotop przeszedł we władanie Sigismunda von Kottwitza, spokrewnionego z Wolffem Dyherrnem (szwagier?). W końcu XVI w. przy kościele wzniesiono drewnianą dzwonnicę, do której dzwon ufundowała Anna von Kottwitz w 1595. Dzwon (bogato pokryty inskrypcjami) odlany w pracowni Georga Wielda w Żytawie (Zittau) istnieje do dziś. Dzwonnica zaś, została po II wojnie światowej przeniesiona z dotychczasowej lokalizacji na południe od kościoła, na miejsce, w którym stoi do dziś – na północny zachód od świątyni.
Adam Wenzel von Kottwitz rozpoczął w 1693 gruntowną przebudowę dawnego renesansowego dworu, ukończoną w grudniu 1696. Na jego miejscu powstała barokowa rezydencja, z powodu bagnistości terenu posadowiona na osadzonych w gruncie dębowych palach. Budowla była zwrócona frontem ku wschodowi i posiadała dwa skrzydła między którymi umiejscowiono ogród. Zachowano fosę, którą rozbudowano i wkomponowano w założenie parkowe.
Między XVI a XVIII w. Konotop wraz z kilkoma innymi okolicznymi miejscowościami (Nowa Sól, Otyń, Kolsko, Klenica) był jednym z nielicznym skupisk polskiej ludności po zachodnim brzegu Odry. Stopniowo nasilające się osadnictwo niemieckie zmieniło charakter etniczny wsi.
Aby podnieść rangę miejscowości, właściciele uzyskali dla Konotopu prawa miejskie. Cesarz Józef I w 1706 nadał miejscowości herb i stosowne przywileje. Uwzględniając nazwę i legendarny przekaz, w herbie umieszczono konia zanurzonego do połowy w wodzie. Mimo uzyskania praw miejskich i dogodnego położenia między szlakami handlowymi, Konotop nigdy nie rozwinął się w większy ośrodek. Także jego zabudowa zachowała cechy wiejskie. W 1706 do kościoła dobudowano prezbiterium, nadając mu cechy barokowe. W 1742 zbudowano w Konotopie zbór ewangelicki, nazywany w źródłach Bethaus (Friedenskirche). Na polecenie Adama Heinricha von Kottwitz otwarto w Konotopie, w 1790, szkołę ewangelicką. Pod koniec XVIII wieku ludność miasteczka liczyła 831 osób. W XVIII-wiecznym Konotopie prócz założenia pałacowo-parkowego znajdował się folwark, szkoła, szpital (ze względów epidemiologicznych umiejscowiony na obrzeżach), dwa domy parafialne, młyn wodny i 3 wiatraki (identyczne zachowały się w pobliskim Lubięcinie). W tym czasie miejscowość podzielona była na dwie części – miejską i dominialną.
Zniszczenia okresu napoleońskiego oraz przejście miasta pod panowanie pruskie przyczyniły się do zmiany statusu prawno-ekonomicznego Konotopu. Prawo Prus uzależniało posiadanie praw miejskich od spełnienia licznych warunków i obowiązków, na które Konotopu nie było stać. W efekcie Konotop utracił prawa miejskie. W drugiej połowie XVIII w. nastąpiły liczne zmiany właścicieli wsi. Od 1788 władali nią kolejno von Luckowie, von Rothenburgowie (do 1811), von Falkenhaynowie, von Kalckreuthowie i Foersterowie (od 1845). W XIX wieku infrastruktura części wiejskiej wyglądała następująco: browar, gorzelnia, 2 folwarki i 2 wiatraki, placówka poczty królewskiej, 67 domów. Część wiejską zamieszkiwało 476 ludzi. Część dominialna obejmowała: 2 wiatraki, 4 kuźnie, 3 piekarnie, 4 zakłady krawieckie, folwark, pałac i 62 domy. Część tę zamieszkiwało 471 ludzi (w tym 34 katolików). Majątek ziemski obejmował również okoliczne folwarki: Marienhof (obecnie Marianki), Mesche (obecnie Mesze) i Heinrichau (obecnie Strumiany). Rządy rodziny Foersterów przyczyniły się do rozwoju gospodarczego. W ich dobrach obejmujących około dwa tysiące hektarów ziemi, z czego 1500 ha stanowiły lasy, 375 ha grunty orne i 125 ha łąki, rozpoczęto meliorację łąk oraz wydobycie torfu. Zadbano o budowę nowych zabudowań gospodarczych, między innymi w folwarku przypałacowym wybudowano gorzelnię (istnieje do dziś). W folwarku zamontowano również prasę do torfu napędzaną silnikiem parowym. Foersterowie nakazali także przebudowę pałacu, w którym zmieniono dachy i wystrój wnętrz. Odnowiono i przebudowano także założenie pałacowo-parkowe. Wzdłuż brzegów fosy założono park angielski, na jego terenie postawiono nieistniejącą już altanę i neoklasycystyczne okazałe mauzoleum grobowe (obecnie niemal zupełnie zdewastowane), w którym pochowani byli członkowie rodziny Foersterów i skoligaconych z nimi Graeffów. Główny zarys założenia parkowego przetrwał do dziś (aleje spacerowe, kanały boczne fosy, ślady po parkowych rzeźbach). W 1885 otwarto w Konotopie szkołę katolicką. W latach 1893-1894 zbudowano z czerwonej cegły okazały gmach sądu obwodowego (Amtsgericht) i aresztu. Był to sąd pierwszej instancji podlegający organizacyjnie Sądowi Krajowemu w Głogowie. Działalność sądu w Konotopie obejmowała 37 miejscowości w powiecie zielonogórskim i 3 w powiecie kożuchowskim. W 1900 wieś liczyła 1073 mieszkańców. Ostatnim przed II wojną światową właścicielem majątku był od 1922 Kurt Adalbert Lothar Foerster. Z jego inicjatywy, w okresie międzywojennym odnowiono obie istniejące w Konotopie świątynie. W latach 70-tych XX w. kilka rzeźb (św. Barbara, św. Roch, św. Sebastian, oraz barokowe putta) z kościoła katolickiego trafiło do Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, gdzie są eksponowane do dziś.
Ożywienie gospodarcze wsi nastąpiło na początku XX w. dzięki budowie linii kolejowych. W 1906 uruchomiono linię łączącą Konotop z Wolsztynem, zaś w 1908 wieś uzyskała połączenie kolejowe z Nową Solą. W 1915 otwarto tor z Konotopu do Sulechowa. Oprócz dużej stacji kolejowej zbudowano tu również parowozownię pomocniczą z dwustanowiskową halą oraz wieżę ciśnień, a w opodal stacji założono składnicę drewna. Regularnie pociągi osobowe i towarowe kursowały przez Konotop do lat dziewięćdziesiątych XX w., kiedy to z powodu nierentowności zlikwidowano linie pasażerskie. Między 1993 a 1994 kolejowy ruch pasażerski na trasach Wolsztyn-Sulechów i Wolsztyn-Nowa Sól przez Konotop prowadziła pierwsza niepaństwowa firma kolejowa w Polsce – Lubuska Kolej Regionalna. Niestety firma ta szybko zbankrutowała i pociągi osobowe przestały kursować. Składy towarowe będące własnością firmy PKP Cargo jeździły z Wolsztyna do Konotopu do czasu likwidacji tutejszej składnicy drewna w 2004. Obecnie na stację w Konotopie wjeżdżają tylko muzealne składy osobowe ze skansenu parowozów w Wolsztynie. Linia do Sulechowa została zdewastowana (kradzieże szyn)[21] i na początku XXI wieku częściowo rozebrana.
Pod koniec II wojny światowej, miejscowa ludność obawiając się nadciągającej Armii Czerwonej w styczniu 1945 rozpoczęła ewakuację na zachód. Po wkroczeniu radzieccy żołnierze splądrowali zabudowania dworskie i dopuścili się na pozostałych jeszcze w Konotopie Niemcach rabunków i gwałtów.
Po wojnie w majątku ziemskim utworzono PGR, nastawiony w głównej mierze na produkcję mleka. W latach osiemdziesiątych dla rozwijającego się PGR-u postawiono w okolicy cmentarza trzy wielkopłytowe bloki mieszkalne. W folwarku przypałacowym uruchomiono gorzelnię pracującą na potrzeby Polskiego Monopolu Spirytusowego. Obecnie znajduje się ona w rękach prywatnych.
Niestety wspaniały pałac przy zabudowaniach folwarcznych został zdewastowany i przez kilkadziesiąt lat pozostawał w ruinie (jeszcze w 2010 widoczne były w ruinach pozostałości zdobień, lokalizacja sal kominkowych). W sierpniu 2010 pozostałości pałacu zostały przez obecnego właściciela terenu rozebrane Po II wojnie światowej dewastacji uległy również niemieckie pomniki na dwóch głównych placach wsi (żołnierzy poległych w wojnie z Francją w latach 1870-1871 oraz żołnierzy poległych w I wojnie światowej). Budynek małego szpitala działającego do 1945 przekazano po wojnie polskim repatriantom na potrzeby mieszkaniowe. Podobny los spotkał ewangelicki budynek parafialny. Kościół ewangelicki zaś rozebrano.
W ramach tworzenia ruchu spółdzielczego utworzono (opodal kościoła katolickiego) Spółdzielnię Kółek Rolniczych. Szkoła podstawowa imienia Marii Skłodowskiej-Curie w okresie powojennym zajmowała dwa budynki. Młodsze klasy uczyły się w dawnym, poniemieckim budynku szkolnym opodal którego ulokowano także przedszkole. Klasy starsze uczyły się w budynku sądu. Przejściowo miała tu również siedzibę zaoczna rolnicza zasadnicza szkoła zawodowa. Przy dawnym budynku sądu zbudowano salę gimnastyczną i prowadzący do głównego gmachu łącznik mieszczący szatnię, gabinet dyrektora i bibliotekę szkolną. Pod koniec XX w. wybudowano na obrzeżach parku nowy budynek szkoły, w którym znalazło miejsce również przedszkole. Budynki dawnego przedszkola oraz młodszych klas szkolnych zostały sprzedane osobie prywatnej. W 2006 na fasadzie budynku szkoły (dawnego sądu) została wywieszona tablica upamiętniająca 300-lecie nadania praw miejskich Konotopowi. Od 1 września 2007 w Konotopie istnieje gimnazjum, które wraz ze szkołą podstawową oraz przedszkolem działa ono w ramach Zespołu Edukacyjnego w Konotopie.
W miejscowości znajduje się stanica wodna zbudowana w latach 70. XX w. oraz boisko do gry w piłkę nożną. Od 1957 w Konotopie istniał Ludowy Zespół Sportowy "Błękitni" koncentrujący się na piłce nożnej. Jego miejsce w połowie lat 90. zajął klub sportowy Mieszko Konotop w ramach którego istnieje drużyna piłkarska oraz sekcja tenisa stołowego. We wsi działa również Koło Gospodyń Wiejskich.

Wyciąg z inwentaryzacji hrabiego Hoverdena

  • 1576. Dihr, Magd, v., geb. v. Glaubitz, gest. 1607.
  • 1576. Dihr, Wolf v., auf Contop, und Frau
  • 1610. Kottwitz, Anna, geb. v. Dihrn.
  • 1610. Kottwitz, Sigm. v., und Frau

- Schlesiens Grab-Denkmale und Grab-Inschriften. Graf Hoverden'schen Sammlung - Breslau 1870-72. -

Opis w opracowaniu Hansa Lutscha

  • Epitaph für Herrn Wolff von Dihr + 1576 und seine Hausfrau Magdalena, geborene Glubiczin + 1607, nach 1576 errichtet. Grundform, dreiachsig, von bedeutendem Aufbau. Auf dem Grundgesims kniet das Ehepaar in Lebensgröße, flankirt von schönen toscanischen Säulen. Die übrigen Flächen sind mit kleineren Reliefdarstellungen ausgefüllt. Die ornamentalen Teile (Beschlag-Verzierungen) sind schön gezeichnet. Das Denkmal stammt von einem bedeutenderen Meister. Im einzelnen sehr zerstört. Sandstein.
  • Epitaph für Herrn Sigismund von Kottwitz + 1618 und seine Hausfrau Anna geborene von Dihrn aus dem Hause Kontopp + 1610, dem obigen in der Anordnung ähnlich, aber im einzelnen phantastischer. Mit den Reliefs der Himmelfahrt Christi und Eliae; noch weiter oben das Weltgericht, alle kleinen Maßstabes. Sandstein.
  • Grabsteine mit den Figuren der Verstorbenen in Lebensgröße für:
    1) den Knaben Hans von (Dihr?) + 1575.
    2) einen Ritter . . auf Kontop + 1576.
    3) Jungfrau Barbara, Tochter Herrn Wolff Dihres + 1579.
  • 9 Grabsteine der Familien Kottwitz und Kalkreut mit reicheren Umrahmungen in Barock-Formen und den in Öl auf Kupfer gemalten Bildnissen der Verstorbenen.

- Die Kunstdenkmäler der Landkreise des Reg.-Bezirks Liegnitz - im amtlichem Auftrage bearbeitet von Hans Lutsch. Breslau 1891. -

Dzwonnica

               
               

Tuż obok kościoła św. Anny w Konotopie znajduje się zabytkowy dzwon pochodzący z końca XVI wieku. To najbardziej charakterystyczny element miasta - zawieszony na drewnianej dzwonnicy. Mimo, że dzwonnica nie przetrwała upływu czasu, to dzwono znajduje się tu po dzień dzisiejszy na odnowionej dzwonnicy. Charakteryzuje się głównie tym, że znajdują się na nim herby rodziny von Kottwitz oraz von Dyherrn. Odlano go w pracowni Georga Wielda w Żytawie, zaś ufundowany został przez Annę von Kottwitz w 1595 roku.

Płyta nagrobna Barbary von Dihrn † 1579

               
               
               
               

Płyta nagrobna Barbary von Dihrn, córki Wolffa von Dihrn, zmarłej 12 listopada 1579 roku. Wokól postaci zmarłej cztery herby rodzinne. Po stronie ojczystej von Dihrn i von Kreckwitz a po stronie macierzystej von Glaubitz oraz von Salhausen.

ANNO 1579 DEN 12 NOVEMB IST DIE EDLE . . . . . . IVNGFRAV BARBARA DES EDLEN WOL ERNVESTEN WOLFF DIRS SELGEN NOCH GELASNE TOCHTER SELIG . . . . . ALLEN DER GOTT GNEDIG VND BARMHERCZIG SEI AMEN.

Płyta nagrobna Hansa von Dihrn † 1571

               
               

Płyta nagrobna Hansa von Dihrn, syna Wolffa von Dihrn, zmarłego w 1571 roku. Hans był bratem Barbary. Wokół postaci zmarłej cztery herby rodzinne. Z widocznych po stronie ojczystej to von Dihrn a po stronie macierzystej von Glaubitz. A skoro byli rodzeństwem, to zasłonięte von Kreckwitz oraz von Salhausen.
Płyta w większości zasłonięta, uniemożliwiająca odczytanie inskrypcji.

Epitafium Adama von Kottwitz † 1720

               
               
               
               
               
               
               
               
               
               
               

Wspaniałe epitafium Adama barona von Kottwitz, pana na Bojadłach, Tarpnie, Kartnie etc., cesarskiego starosty i deputowanego okręgu zielonogórskiego, syna Adama Wentzela von Kottwitz (+ 1679) oraz Helene von Stosch. Jego babcią była Magdalena Christina von Poser. To właśnie Adam Wentzel podzielił majątek pomiędzy dwóch synów. Adam otrzymał Bojadła a David Heinrich Konotop. Adam w 1707 roku wzniósł w Bojadłach pierwszy pałac. W roku 1718 od cesarza otrzymał tytuł barona. Zmarł 20 grudnia 1720 roku w Głogowie.
Wokół płyty inskrypcyjnej umieszczonych było kilkanaście herbów rodzinnych. Niestety,do naszych czasów zachowało się ich tylko kilka, bo resztę ktoś pourywał. Nie wiadomo, czy stało się to zaraz po wojnie czy też przed nią, w co bardzo wątpię.

Epitafium Wolfa von Dihrn oraz jego żony Magdaleny

               
               
               
               
               
               
               
               

Przepiękne epitafium ołtarzowe Wolfa von Dihrn z Konotopu, zmarłego 17 września 1576 roku oraz jego żony Magdaleny von Dihrn zd. von Glaubitz, zmarłej 2 sierpnia 1607 roku.
U góry nad postaciami świętych umieszczonych jest osiem herbów rodzinnych, cztery dotyczące Zmarłego a cztery zmarłej. Po lewej widzimy von Dyherrn, von Kreckwitz, von Saecke i von Promnitz a po prawej von Glaubitz, von Salhausen, von Schkopp oraz von Löben.

ANNO 1576 DEN 17 SEPTEMB: IST DER EDLE WOLEHRVESTE VND WOLBENAMBTE HERR WOLF V DIHR AVF CONTOP IN GOT SELIGLICH ENTSCHLAFFEN WELCHEM GOT MIT ALLEN AVS ERWELTEN EINE FROLICHE AVFFERSTHEVNG ZVM EWIGEN LEBEN GNEDIGLICHEN LEIHEN WOLLE AMEN.

ANNO 1607 DEN 2 AVGVSTI IST DIE DELEN TVGENTSAME FRAV MAGDALENA GEBORNE GLVBICZIN HERR WOLFF V DIHR IST GOT RVHENDEN NACH GELASENE WITFRAV IN GOT SELIG ENTSCHLAFFEN WELCHER GOT MIT ALLEN AVS ERWEITER FROLICHE AVFFERSTEHVNG ZVM EWIGE ALLEN GNEDIGLICHEN VORLEIN.

Epitafium Sigismunda von Kottwitz oraz jego żony Anny

               
               
               
               
               
               
               
               
               
               
               

Kolejne przepiękne epitafium ołtarzowe poświęcone Sigismundowi von Kottwitz, zmarłemu w 1618 roku oraz jego żonie Annie von Kottwitz zd. von Dihrn z Konotopu, zmarłej w 1610 roku. Anna ufundowała w 1595 roku dzwon do wolnostojącej drewnianej dzwonnicy. W roku 1579 Sigismund von Kottwitz poślubił córkę Wolffa von Dihrn, Annę która jako wiano wniosła majątek ziemski w Konotopie wraz z wchodzącymi w skład Bojadłami.
Po lewej i prawej stronie, poza belkowaniami umieszczono herby rodzinne zarówno Anny jak i Wolffa. Po lewej widoczne są von Kottwitz, von Kittlitz, von Nechlern, von Kökeritz, von Schweinitz, von Berge, von Schellendorf i von Kalckreuth. Po prawej natomiast von Dyherrn, von Kreckwitz, von Rothkirch, von Promnitz, von Glaubitz, von Salhausen, von Schkopp oraz von Löben.

Kaplica rodzin von Kottwitz oraz von Kalckreuth

               
               
               
               
               
               
               
               
               
               
               
               
               
               
               

W dawnej kaplicy rodzin von Kottwitz oraz von Kalckreuth a obecnie zakrystii kościelnej znajduje się dziewięć pięknych barokowych epitafiów portretowych z namalowanymi głowami (portretami) farbą olejną na miedzianych blachach. Niestety część z nich nie posiada portretów, gdyż być może zaraz po II wojnie światowej zostały powyrywane.
Z powodu pozastawiania ich różnymi meblami i sprzętami, niemożliwe było sfotografowanie ich w całości lub nawet w części a także późniejsze odczytanie inskrypcji.
Udało mi się z pięciu epitafiów odczytać kogo one dotyczyły. I tak:
Epitafium Anny Mariany von Kottwitz z Konotopu, urodzonej 1 sierpnia 1673 roku, żony Sigismunda Ladislausa von Kottwitz z Konotopu i Bojadeł, za którego wyszła w 1699 roku. 12 maja 1713 roku owdowiała z jednym synem i jedną córką. Zmarła 13 listopada 1745 roku w Konotopie.

Epitafium z wyrwanym portretem Sigismunda Ladislausa von Kottwitz, pana na Konotopie i Bojadłach, urodzonego 21 lipca 1670 roku w Jakubowie koło Głogowa a zmarłego 12 maja 1716 roku w Konotopie.



Epitafium Alexandra von Kalckreuth, urodzonego 15 listopada 1670 roku. Dwukrotnie żonatego. Pierwszą żoną od 30 czerwca 1695 roku była Barbara Johanna von Stentsch z Przytoku koło Zielonej Góry, która zmarła 26 kwietnia 1686 roku. Drugą żoną od 15 stycznia 1698 roku była Helena Catharina von Kottwitz z Konotopu, z którą miał jednego syna i trzy córki. Zmarł 4 lipca 1705 roku w wieku 35 lat i 23 tygodni. Wokół płyty inskrypcyjnej znajduje się 16 herbów rodzinnych. Po stronie ojczystej są to von Kalckreuth, von Troscke, von Troschke, von Schmeskal, von Kalckreuth, von Unruhe, von Löben i von Tader a po stronie macierzystej von Unruhe, von Promnitz, von Zeütsch, von Schkopp, von Rothenburg, von Taubenheim, von Schlieben oraz von Flanse.



Epitafium z wyrwanymi portretami dwojga córek Alexandra von Kalckreuth i Heleny Cathariny zd. von Kottwitz, a mianowicie Evy Heleny, zmarłej 16 listopada 1698 roku i Joanny Elisabeth, zmarłej 10 października 1700 roku. Wokół płyty inskrypcyjnej umieszczono cztery herby rodzinne. Po stronie ojczystej von Kalckreuth i von Unruhe a po stronie macierzystej von Kottwitz oraz von Stosch.

Epitafium Sophie Eleonore von Kalckreuth, córki Alexandra von Kalckreuth i Helenae Catharinae zd. von Kottwitz, zmarłej 15 marca 1708 roku w wieku czterech lat i siedmiu miesięcy.

Być może zasłonięte jest epitafium Helenae Catharinae von Kalckreuth zd. von Kottwitz, żony Alexandra von Kalckreuth, urodzonej 25 sierpnia 1677 roku a zmarłej 2 czerwca 1720 roku. Choć niekoniecznie bowiem po śmierci Alexandra wyszła powtórnie za mąż za Stephana von Bojanowsky i mogła zostać pochowane gdzie indziej.

Na zasłoniętych a więc brakujących czterech epitafiach mogły zostać uwiecznione jeszcze następujące osoby z rodziny von Kottwitz:
Balthasar Abraham von Kottwitz, urodzony w 1682 roku w Konotopie a zmarły w 1701 roku w Lipsku
Eva Johanna von Kottwitz, urodzona w 1740 roku w Konotopie a zmarła w 1768 roku w Ober-Girbigsdorf
Friedrich Gottlob von Kottwitz, urodzony w 1733 roku w Konotopie a zmarły w 1790 roku.
Heinrich Adam Wenzel von Kottwitz, urodzony w 1642 roku w Maszewie a zmarły w 1697 roku w Konotopie.
David Heinrich von Kottwitz, urodzony w 1679 roku w Konotopie a zmarły w 1735 roku w Kölmchen.

Na każdym epitafium znajdują się herby rodzinne, ale w wielu wypadkach są one jedynie cząstkowe, bowiem większość epitafiów jest zasłonięta.

Wokół portretu niezidentyfikowanego epitafium z powodu zasłoniętej całkowicie płyty inskrypcyjnej umieszczonych jest osiem herbów rodzinnych. Po stronie ojczystej są to von Kottwitz, von Luck, von Kittlitz i von Unruhe a po stronie macierzystej von Zedlitz, von Dyherrn, von Löben oraz von Poser.

Na epitafium, które bezsprzecznie należy do Abrahama von Kottwitz, syna Adama Wentzla von Kottwitz, wokół portretu umieszczonych jest osiem herbów rodzinnych. Po stronie ojczystej są to von Kottwitz, von Poser, von Luck i von Zedlitz a po stronie macierzystej von Nostitz, von Stosch, von Losen oraz von Stosch.



W tym miejscu pragnąłbym bardzo podziękować wspaniałej Danucie Szybińskiej-Juszczuk, która włożyła mnóstwo pracy i serca w odczytanie wszystkich herbów z kościoła w Konotopie. Dzięki niej dowiadujemy się o powiązaniach rodzinnych, które niekiedy są bardzo złożone.

Zamknij okno